cz. 15

Następnego dnia obudził mnie delikatny pocałunek.

-Kochanie wstawaj.

-Która godzina?

-Wpół do dziesiątej.

-Oszalałeś? Czemu nie obudziłeś mnie wcześniej?

-Nie miałem serca tak słodko spałaś.

-Przez ciebie spóźnię się na trening. Przyznaj się nie obudziłeś mnie dlatego żebym w ogóle na niego nie poszła.

-Przejrzałaś mnie.

-Jesteś nienormalny. Za karę zawozisz mnie na trening.

-Ok – niechętnie, ale na szczęście się zgodził.

-A i jeszcze jedno proszę zrobić mi kanapki, a ja w tym czasie pójdę pod prysznic.

Po dziesięciu minutach siedzieliśmy już w samochodzie i ruszaliśmy z parkingu.

-Myślałeś, że naprawdę zrezygnuję z treningu?

-Miałem taką nadzieję, ale wiedziałem, że nie łatwo jest cię do czegoś przekonać.

-Masz rację nie łatwo.

-Co ty na to żebym poszedł dzisiaj na twój trening?

-Wojtek nic mi się nie stanie naprawdę, nie musisz mnie niańczyć.

-Chcę po prostu pójść na trening mojej dziewczyny co w tym dziwnego?

-Nic, ale obiecaj mi, że będziesz siedział cicho.

-Będę cichutko jak mysz pod miotłą.

-W takim razie zgadzam się, ale później ja jadę na wasz trening.

-Ok.

Po chwili dojechaliśmy pod halę, ja poszłam do szatni, a Wojtek skierował się w stronę sali. Szybko się przebrałam gdyż w szatni nie było już żadnej z dziewczyn. Gdy weszłam na salę dostrzegłam Wojtka w otoczeniu moich koleżanek z drużyny.

-Ej wy tam odczepić się od mojego chłopaka.

-Widzę, że jesteśmy już wszystkie więc możemy zaczynać. 20 kółeczek wokół sali.

Rozgrzewka trwała pół godziny, następnie trener podzielił nas na dwa składy i zagraliśmy mecz. Przez cały czas czułam na sobie wzrok Wojtka, a gdy tylko spoglądałam na trybuny widziałam jak na mnie patrzył. Moja drużyna wygrała dość szybko więc po godzinie podeszłam do Wojtka.

-Byłaś świetna.

-Nie przesadzaj to tylko trening. Jest wiele lepszych ode mnie.

-Dla mnie ty jesteś najlepsza. - pocałował mnie namiętnie.

-Nie chciałbym wam przeszkadzać, ale idziemy na siłownię. - na salę wszedł Mario.

-Cholera zapomniałem, że dzisiaj trening siłowy. Idziesz ze mną?

-Nie mam ochoty wracać do domu na pieszo więc idę.

cz. 14

Po chwili do salonu wparowała cała drużyna Skry z trenerem na czele. Z wrażenia nie mogłam wypowiedzieć słowa.

-Widzę, że się cieszysz, że nas widzisz – zaśmiał się Kłos.

-Jasne, że się cieszę. Po prostu jestem trochę zdziwiona że przyszliście tutaj wszyscy.

-Chcieliśmy zobaczyć czy wszystko z tobą w porządku.

-Jak się czujesz? - zapytał mnie trener.

-Bardzo dobrze, naprawdę nie wiem po co Wojtek upierał się żeby zawieść mnie do tego szpitala.

-Po prostu bardzo się o ciebie martwię.

-Bardzo dobrze zrobił. Nie można zostawiać takich rzeczy bez sprawdzenia.

-Nie rozmawiajmy już na ten temat. Chcecie coś do picia? - zebrałam zamówienia od wszystkich. Po chwili i tak nie pamiętałam już co kto zamawiał. Wstawiłam po prostu wodę w garnku i czekałam aż się ugotuje w końcu litr wody to mało na tylu ludzi.

-Chyba wam w czymś przeszkodziliśmy – do kuchni wszedł Kłos.

-Dlaczego tak myślisz?

-Nieuczesane włosy, źle zapięta bluzka. Fakty mówią same za siebie.

-Spojrzałam na swoją bluzkę i rzeczywiście guziki były źle zapięte.

-Mam nadzieję, że reszta się nie domyśliła.

-Po minach kilku chłopaków było widać, że się domyślają, ale nikt nie powiedział nic głośno.

-Pomożesz mi zrobić napoje. Tylko zapytaj się jeszcze raz co chcą bo zapomniałam, a najlepiej to sobie zapisz.

-Ok.

-Kiedy wracasz do treningów?

-Jutro, nie ma sensu żebym siedziała w domu.

-Wolałbym żebyś została jeszcze przez jakiś czas w domu.

-Nie bądź nadopiekuńczy Wojtuś. Nic mi nie jest, czuję się dobrze mogę wrócić do treningów.

-Jak chcesz, nie mogę ci w końcu zakazać.

-Jakie macie plany na następny weekend? - spytał Andrzej

-Jedziemy do moich rodziców – odezwał się Wojtek.

-Szkoda, myślałem, że wpadniecie do mnie na imprezkę, ale widzę, że chcesz poznać swoich przyszłych teściów.

-Jak dla mnie jest jeszcze na to troszeczkę za wcześnie, ale Wojtek się uparł.

-Chcę im przedstawić najważniejszą kobietę w moim życiu, co w tym dziwnego?

-Nic, ale widzę, że Weronika nie przejawia twojego hurraoptymizmu.

-Trudno, będzie musiała jakoś to przeżyć.

-Wiecie co chłopaki, chyba będziemy się zbierać w końcu Weronika na pewno chce odpocząć – puści mi oczko Kłos.

-To do zobaczenia jutro na treningu.

-Cześć Weronika – odparli wszyscy chórem.

Po chwili obok mnie pojawił się Włodarczyk.

-To na czym skończyliśmy? - pocałował mnie namiętnie w usta, następnie wziął na ręce i zaniósł do sypialni, a co tam się stało to już chyba nasza sprawa.

oddaje kolejną i do następnego ;)

cz. 13

Po wyjściu ze szpitala od razu pojechaliśmy do domu. Nie miałam najmniejszej ochoty na snucie się po mieście. Gdy tylko przekroczyłam próg domu położyłam się na kanapie, a w rękę wzięłam jedną z książek Sparksa, która akurat wpadła mi w ręce. Niestety nie mogłam nacieszyć się spokojem za długo gdyż po chwili obok mnie pojawił się Wojtek.

-Co robisz?

-Nie widać?

-Kochanie, nie sądzisz, że są lepsze rzeczy do roboty niż czytanie książek?

-Akurat teraz mam ochotę poczytać książkę.

-Ale ja nie chcę żebyś czytała bo się nudzę.

-Trudno będziesz musiał jakoś to przeżyć.

-No Weronika...

-Wojtek daj mi spokój.

-Nie ma mowy. - wyrwał mi książkę z ręki i rzucił w kąt pokoju.

-Chyba oszalałeś?

-Nie. - wpił się zachłannie w moje usta – po prostu masz teraz lepsze rzeczy do roboty niż czytanie książki.

-Na przykład jakie?

-Na przykład takie – znów mnie pocałował – nawet nie wiesz jak bardzo się za tobą stęskniłem.

-Nie było mnie tylko dzień w domu, a nie widziałeś mnie tylko kilka. Jesteś nienormalny.

-Po prostu bardzo cię kocham.

-Ja ciebie też – znów mnie pocałował. Schodził pocałunkami coraz niżej, zdjął moją bluzkę. Powoli zbliżał się do zapięcia mojego stanika kiedy usłyszeliśmy dźwięk dzwonka.

-Nie otwieramy.

-Ale... - nie zdążyłam nic powiedzieć bo Wojtek znów mnie pocałował. Natręt za drzwiami nie dawał jednak spokoju i ponownie usłyszeliśmy dźwięk dzwonka – myślę, że musimy otworzyć to chyba coś ważnego skoro nie odchodzi.

-Ok, ale obiecaj mi, że później dokończymy to co zaczęliśmy.

-Obiecuję, a teraz idź otwórz drzwi – wypchnęłam go z kanapy, a sama założyłam z powrotem bluzkę.

Krótko do d*py i bez sensu. Bardzo was przepraszam za to co jest powyżej i nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Poza tym, że szkoła wysysa ze mnie skutecznie całą energię i nie mam kompletnie czasu na pisanie, ale postaram się dodać też coś tutaj jutro o ile pokażecie, że ktoś tu jest i wgl to czyta.

cz. 12

Następnego dnia rano obudziłam się bardzo wcześnie. Leżenie w szpitalu jest strasznie monotonną czynnością. Wzięłam telefon i sprawdziłam wszystkie strony internetowe. Później włączyłam swoją ulubioną playlistę i słuchając moich ulubionych piosenek zasnęłam ponownie. Obudził mnie pocałunek w usta. Kiedy otworzyłam oczy ujrzałam Wojtka.

-Cześć kochanie. Jak się czujesz?

-Wszystko w porządku, mam nadzieję, że będę mogła stąd dzisiaj wyjść.

-Przyniosłem ci trochę słodyczy – zza pleców wyjął opakowanie mojego ulubionego Raffaello.

-Mówiłam ci, że jesteś kochany.

-Jak minął ci wieczór.

-Facundo mnie odwiedził.

-Czego chciał?

-Porozmawialiśmy, wyjaśniłam mu wszystko. Chyba wszystko zrozumiał, przekonałam go żeby pojechał do swojej dziewczyny. A właściwie co ty tutaj robisz o tej porze? Nie powinieneś być przypadkiem na treningu?

-Poprosiłem trenera żeby dał mi dzisiaj wolne bo chciałbym spędzić ten dzień z tobą.

-Oszalałeś? To, że jestem w szpitalu nie oznacza, ze powinieneś opuszczać treningi.

-Bez przesady to tylko jeden trening. Jutro będę ćwiczył dwa razy ciężej.

-Uważaj bo ci uwierzę. Wiem jakim jesteś leniem.

-Nie prawda.

-Oj prawda, prawda.

-O której będziesz wiedziała czy dzisiaj wychodzisz?

-Za godzinę powinien być obchód tedy powinnam się wszystkiego dowiedzieć.

-Czyli mamy godzinkę dla siebie. - położył się obok mnie na łóżku.

-Nie pozwalasz sobie na za dużo?

-Myślałem, że mogę położyć się koło mojej dziewczyny.

-Jakby na to nie patrzeć jesteśmy w szpitalu. Co jeżeli ktoś wejdzie?

-Nic, nie moja wina, że tak strasznie się za tobą stęskniłem.

-Nie widzieliśmy się raptem kilka godzin.

-Dla mnie to cała wieczność. - uniósł mój podbródek do góry i delikatnie pocałował. Co ty na to żeby w najbliższy wolny weekend pojechać do moich rodziców.

-Nie uważasz, że to trochę za wcześnie?

-Nie wydaje mi się. Rodzice od dawna wiedzą, że mi się podobałaś. Chcieli cię poznać.

-Czyli jednym słowem nie mam wyboru.

-Można tak to ująć.

-Dobrze, zgadzam się.

-Dzień dobry panie Wojtku.

-Dzień dobry panie doktorze.

-Rozumiem, że stęsknił się pan za swoją dziewczyną, ale mógłby już się pan opanować, w końcu niedługo wychodzi ze szpitala.

-A propo kiedy dokładnie?

-Dokładnie to dzisiaj po południu.

-Naprawdę? - ucieszyłam się jak głupia.

-Jeżeli pani nie chce zawsze może pani zostać jeszcze na kilka dni.

-Nie, nie w żadnym wypadku.

-W takim razie koło 16 proszę przyjść do mojego gabinetu po wypis.

-Dziękuję pani doktorze.

-Tylko proszę postarać się nie przyjmować uderzeń na głowę.

-Postaram się.

Jak zwykle przepraszam, że kazałam wam tak długo czekać na nową część, ale tak jakoś wyszło.

Wiecie jak fajnie jest uczyć się 6 godzin na sprawdzian i go zawalić. Ja wiem beznadziejnie -.-

Do następnego :)