cz. 12

Następnego dnia rano obudziłam się bardzo wcześnie. Leżenie w szpitalu jest strasznie monotonną czynnością. Wzięłam telefon i sprawdziłam wszystkie strony internetowe. Później włączyłam swoją ulubioną playlistę i słuchając moich ulubionych piosenek zasnęłam ponownie. Obudził mnie pocałunek w usta. Kiedy otworzyłam oczy ujrzałam Wojtka.

-Cześć kochanie. Jak się czujesz?

-Wszystko w porządku, mam nadzieję, że będę mogła stąd dzisiaj wyjść.

-Przyniosłem ci trochę słodyczy – zza pleców wyjął opakowanie mojego ulubionego Raffaello.

-Mówiłam ci, że jesteś kochany.

-Jak minął ci wieczór.

-Facundo mnie odwiedził.

-Czego chciał?

-Porozmawialiśmy, wyjaśniłam mu wszystko. Chyba wszystko zrozumiał, przekonałam go żeby pojechał do swojej dziewczyny. A właściwie co ty tutaj robisz o tej porze? Nie powinieneś być przypadkiem na treningu?

-Poprosiłem trenera żeby dał mi dzisiaj wolne bo chciałbym spędzić ten dzień z tobą.

-Oszalałeś? To, że jestem w szpitalu nie oznacza, ze powinieneś opuszczać treningi.

-Bez przesady to tylko jeden trening. Jutro będę ćwiczył dwa razy ciężej.

-Uważaj bo ci uwierzę. Wiem jakim jesteś leniem.

-Nie prawda.

-Oj prawda, prawda.

-O której będziesz wiedziała czy dzisiaj wychodzisz?

-Za godzinę powinien być obchód tedy powinnam się wszystkiego dowiedzieć.

-Czyli mamy godzinkę dla siebie. - położył się obok mnie na łóżku.

-Nie pozwalasz sobie na za dużo?

-Myślałem, że mogę położyć się koło mojej dziewczyny.

-Jakby na to nie patrzeć jesteśmy w szpitalu. Co jeżeli ktoś wejdzie?

-Nic, nie moja wina, że tak strasznie się za tobą stęskniłem.

-Nie widzieliśmy się raptem kilka godzin.

-Dla mnie to cała wieczność. - uniósł mój podbródek do góry i delikatnie pocałował. Co ty na to żeby w najbliższy wolny weekend pojechać do moich rodziców.

-Nie uważasz, że to trochę za wcześnie?

-Nie wydaje mi się. Rodzice od dawna wiedzą, że mi się podobałaś. Chcieli cię poznać.

-Czyli jednym słowem nie mam wyboru.

-Można tak to ująć.

-Dobrze, zgadzam się.

-Dzień dobry panie Wojtku.

-Dzień dobry panie doktorze.

-Rozumiem, że stęsknił się pan za swoją dziewczyną, ale mógłby już się pan opanować, w końcu niedługo wychodzi ze szpitala.

-A propo kiedy dokładnie?

-Dokładnie to dzisiaj po południu.

-Naprawdę? - ucieszyłam się jak głupia.

-Jeżeli pani nie chce zawsze może pani zostać jeszcze na kilka dni.

-Nie, nie w żadnym wypadku.

-W takim razie koło 16 proszę przyjść do mojego gabinetu po wypis.

-Dziękuję pani doktorze.

-Tylko proszę postarać się nie przyjmować uderzeń na głowę.

-Postaram się.

Jak zwykle przepraszam, że kazałam wam tak długo czekać na nową część, ale tak jakoś wyszło.

Wiecie jak fajnie jest uczyć się 6 godzin na sprawdzian i go zawalić. Ja wiem beznadziejnie -.-

Do następnego :)