cz. 11

Obudziłam się bo ewidentnie czułam czyiś przeszywający wzrok na moim ciele. Obróciłam się twarzą do krzesła i otworzyłam oczy. Ku mojemu zdziwieniu przed sobą zobaczyłam Facundo.

-Co ty tutaj robisz?

-Chciałem zobaczyć jak się czujesz.

-Jak widzisz wszystko ze mną w porządku więc możesz sobie iść.

-O nie tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.

-Czego ty ode mnie chcesz?

-Dobrze wiesz czego chcę.

-Przecież ja nigdy nie dałam ci żadnego nawet najmniejszego znaku, że coś do ciebie czuję.

-Ale nie powiedziałaś też, że na pewno nic z tego nie będzie.

-To teraz ci mówię, że nic z tego nie będzie. Jestem w związku z Wojtkiem i bardzo go kocham.

-Kochasz go? Jeszcze dwa dni temu mówiłaś mi, ze nic do niego nie czujesz.

-Prawda jest taka, że to uczucie kiełkowało we mnie już od jakiegoś czasu, ale nie miałam odwagi żeby powiedzieć o tym Wojtkowi. Bałam się, że to zniszczy naszą przyjaźń, teraz wiem, że byłam głupia bo gdybym powiedziała mu o tym wcześniej już od dawna bylibyśmy razem.

-To dlaczego robiłaś mi nadzieję.

-Wiem, że zrobiłam źle i przepraszam cię za to.

-Co mi po twoim przepraszam.

-Naprawdę nie chciałam żeby tak wyszło. Może powiesz mi co tam u twojej dziewczyny.

-Okazało się, że wcale mnie nie zdradziła.

-To bardzo dobrze będziecie mogli nadal być razem.

-Tylko ja nie wiem czy nadal chcę z nią być.

-Myślę, że nie powinieneś przekreślać tak łatwo tylu wspólnych lat.

-Może i masz rację, ale związek na odległość na dłuższą metę nie m szans, a ona nie chce przenieść się do Polski, a przecież moja umowa jest ważna na dwa lata.

-Musisz z nią o tym porozmawiać, jestem pewna, że jeżeli zależy jej na waszym związku na pewno zgodzi się na przeprowadzkę do Polski.

-Tak myślisz?

-Jestem tego pewna. Najlepiej jedź do niej w pierwszy wolny weekend.

-Masz rację, dziękuję ci.

-Nie ma za co.

-A i przepraszam, że wybiegłem dzisiaj z sali jak oparzony.

-Rozumiem, że mogłeś być zdziwiony kiedy dowiedziałeś się prawdy.

-Wiesz co ja już chyba będę się zbierał. Jest późno, zresztą nie powinienem cię męczyć. Odpoczywaj sobie, zadzwonię rano żeby dowiedzieć się czy wszystko w porządku. Pa

-Cześć.

2 część w weekend szaleństwo :D
miłego tygodnia wszystkim

cz. 10

Po wyjściu Wojtka pielęgniarka zabrała mnie na badania. Do sali wróciłam dopiero po godzinie. Mówiłam, że nie byłoby sensu żeby Wojtek siedział w szpitalu, tyle czasu zmarnowałby na siedzenie w pustej sali. Położyłam się do łóżka i postanowiłam, że położę się spać, bo byłam już strasznie zmęczona tym całym dniem. Oczywiście nie dane mi było pospać w spokoju bo gdy tylko zasnęłam usłyszałam dźwięk mojego telefonu.

-Halo

-No cześć księżniczko.

-Helo książę.

-Czemu masz taki dziwny głos.

-Bo właśnie mnie obudziłeś.

-Przepraszam nie wiedziałem, że spałaś.

-Skąd mogłeś wiedzieć?

-Ale nie gniewasz się na mnie?

-Gdzieżbym śmiała.

-Dzwonię żeby zapytać jak się czujesz?

-Wszystko w porządku. Strasznie długo mnie maglowali z tymi badaniami, ale teraz mam już spokój, a u ciebie co tam?

-Siedzę sobie właśnie przed telewizorem i oglądam powtórkę ostatniego meczu. Szkoda, że nie udało nam się wygrać.

-Wojtek mówiłam już ci tyle razy. Nie przejmuj się tym, nie każdy mecz można wygrać. Staraliście się, ale coś nie wyszło.

-Byliśmy tak blisko.

-Czasem tak jest, że jedna akcja decyduje o losach meczu, proszę cię nie dręcz już się tym to bez sensu. Następnym razem na pewno uda wam się wygrać.

-Dobrze kochanie nie będę już o tym myślał. Wiesz, że dzwonił do mnie Facundo?

-Czego chciał?

-Pytał się o ciebie. Chyba się martwi.

-Nie potrzebuję jego troski. Co mu powiedziałeś?

-Prawdę, że jesteś na badaniach i jeżeli wszystko będzie w porządku jutro wypuszczą cię do domu.

-Mam nadzieję, że nie mówiłeś mu w którym szpitalu leżę. Wojtek jesteś tam? Powiedziałeś mu?

-No tak jakoś wyszło, przepraszam.

-Dobra nie ważne.

-Może ja nie będę ci już przeszkadzał. Wpadnę jutro. Dobranoc księżniczko.

-Dobranoc mój książę.

Gdy tylko skończyłam rozmowę z Wojtkiem odłożyłam telefon z powrotem na szafkę i zasnęłam.

cz. 9

-Jedziemy do szpitala.

-Wojtek proszę opanuj się. Nic mi nie jest.

-A te zawroty głowy?

-To było tylko przez chwilę, teraz już jest w porządku.

-Nie pytam cię o zdanie tylko informuję, że zawożę cię do lekarza.

-Masz rację Wojtek trzeba sprawdzić czy na pewno wszystko w porządku.

-Trenerze pan też przeciwko mnie?

-Przepraszam, ale ze zdrowiem nie ma żartów.

-Jedźmy już do tego szpitala. Im szybciej pojedziemy tym szybciej to załatwimy.

Po dziesięciu minutach parkowaliśmy samochód przed szpitalem.

-Dzień dobry, moja dziewczyna dostała piłką w głowę na treningu. Chcielibyśmy się dowiedzieć czy na pewno wszystko jest porządku bo przez jakiś czas odczuwała zawroty głowy.

-Zapraszam panią do gabinetu. Pan niestety musi zostać na korytarzu.

-Boli coś panią?

-Trochę głowa, ale to naprawdę nic wielkiego.

-To ja zdecyduję czy to coś ważnego. Proszę się położyć.

Lekarz zbadał mnie, zalecił jakieś badania i kazał zostać mi na noc w szpitalu.

-No i co, doigrałeś się.

-Coś się stało?

-Nie, pańska dziewczyna dramatyzuje. Musi po prostu zostać u nas do jutra na obserwacji. Zrobimy podstawowe badania żeby upewnić się, że na pewno wszystko w porządku. Zapraszam państwa, zaprowadzę was do sali.

-Jesteś z siebie zadowolony?

-Nie wiem o co ci chodzi kochanie, po prostu chcę być pewny, że nic ci nie jest. Za bardzo cię kocham żeby cię stracić.

-Oj już chodź tu. - złapałam go w swoje objęcia i mocno pocałowałam.

-Może pomogę ci się przebrać?

-Idź ty zboczeńcu. Dam sobie radę sama, nie musisz się martwić.

-Na pewno?

-Na pewno – zebrałam piżamę, którą dostałam wcześniej od jednej z pielęgniarek i poszłam do łazienki. Po chwili siedziałam już obok Wojtka na moim łóżku.

-Idź już do domu, nie ma sensu żebyś tu ze mną siedział.

-Nie ma mowy zostanę.

-Idź, a i przy okazji zadzwoń do mojego trenera, powiedz mu jaka jest sytuacja i że nie mogę przyjść dzisiaj na trening. No idź już.

-Dobra, już idę. Widzę, że chcesz się mnie pozbyć. Przyznaj się za chwilę wpadnie tu jakiś przystojny blondyn z niebieskimi oczami.

-Jasne. Przyjedzie na białym koniu, zsunę się przez okno na swoim warkoczu, a potem będziemy żyli długo i szczęśliwie w jakimś zamku. Nie wiem po co mówisz takie rzeczy, dobrze wiesz, że kocham tylko ciebie.

-Też cię kocham. Wpadnę jutro z samego rana przed treningiem.

cz. 8

Następnego dnia obudziły mnie usta Maćka. Składał delikatne pocałunki na mojej szyi.

-Kochanie obudź się.

-Jeszcze chwilka.

-Dobra śpij sobie, zjem sam to śniadanie.

-Śniadanie? - to słowo potrafi działać cuda. Momentalnie czułam się jakbym nie spała już od kilku ładnych godzin

–Jesteś kochany, nie myślałam, że będziesz mnie tak rozpieszczał. - kiedy otworzyłam oczy ujrzałam Wojtka z tacą pełną pysznego jedzenia.

-Czego się nie robi dla swojej ukochanej.

-Dziękuję.

-Zjedz sobie w spokoju, a ja pójdę wziąć prysznic. Za pół godziny wychodzimy nie zapomnij.

-Tylko zjem i zacznę się szykować.

Pół godziny później siedzieliśmy już w samochodzie Wojtka i podążaliśmy w stronę hali.

-Mówiłeś chłopakom, że jesteśmy razem?

-Nie było okazji.

-No to nieźle się zdziwią jak zobaczą nas razem.

-Może nie mówmy im tak od razu. Poudawajmy jeszcze trochę, że jesteśmy przyjaciółmi. Co ty na to?

-W sumie niezły pomysł. Ciekawe jakie będą mieli miny jak dowiedzą się prawdy.

-Na pewno będą zdziwieni w końcu cały czas przekonywaliśmy wszystkich, że jesteśmy tylko przyjaciółmi.

-Bo cały czas tak było, ale w sumie moja mama zawsze powtarzała: między kobietą i mężczyzną przyjaźń nie przetrwa zbyt długo w końcu i tak któreś zakocha się w tym drugim.

-I miała rację.

-Dobrze, że w naszym przypadku sprawdziło się to na nas obojgu. Już jesteśmy.

-To co, ty idź się przebież, a ja pójdę sobie usiąść na trybunach.

-O nie moja droga, tak łatwo ci nie pójdzie. Miałaś z nami zagrać.

-Wojtek chyba sobie żartujesz? Co na to Miguel.

-Nie ma nic przeciwko dzwoniłem do niego wczoraj.

-Widzę, że jesteś sprytniejszy niż myślałam, ale o jednym zapomniałeś. Nie wzięłam stroju.

-Nie martw się o tym też pomyślałem. Proszę.

-Nie wierzę przewidziałeś każdą odpowiedzialność.

-W końcu ktoś z nas dwojga musi myśleć.

-I że niby to ty jesteś tą osobą.

-Jasne, że tak. Masz jakieś wątpliwości?

-Pogadamy o tym w domu. Chodź się przebierać bo przeze mnie trener się na ciebie zdenerwuje.

-O mnie się nie martw. Zacznij się lepiej martwić o siebie. Tak cię wymęczymy, że po treningu nie będziesz wiedziała jak się nazywasz.

-Akurat

-Jeszcze się przekonasz.

Weszliśmy do szatni i szybko się przebraliśmy. Po chwili znajdowaliśmy się już na sali.

-O pan spóźnialski raczył się zjawić – zadrwił sobie z niego Karol

-Zamknij się i zajmij treningiem. Dzień dobry trenerze.

-Mam nadzieję, że masz jakiś dobry powód dla którego się spóźniłeś.

-To wszystko przez nią – wskazał na mnie palcem. Nie chciała przyjść, ale jakimś cudem udało mi się ją namówić.

-Masz szczęście, że to dlatego bo inaczej biegałbyś sobie 50 dodatkowych kółek.

-Dzień dobry panie trenerze.

-Dzień dobry Weronika. Bardzo się cieszę, że przyjęłaś propozycję z klubu to dla ciebie naprawdę duża szansa. Mam nadzieję, że będziesz świetnie grać.

-Też mam taką nadzieję.

-No dobrze nie przeciągajmy panowie. To jest Weronika będzie z nami dzisiaj grała.

-Ale my się znamy trenerze, w końcu to przyjaciółka Wojtka.

-A no tak zapomniałem. W takim razie zbierać te swoje szanowne tyłki z parkietu i zaczynamy rozgrzewkę. Na początek 40 kółek wokół sali. Ty możesz zrobić 20.

-To nie fair trenerze, dlaczego Weronika ma biegać tylko 20 kółek – odezwał się Kłos. Ja też chcę.

-Pogadamy jak zmienisz płeć. Raz, raz do roboty.

Po kilku minutach siedziałam już spokojnie na parkiecie i zaczęłam się rozciągać. Gdy kończyłam się rozciągać miejsce obok mnie zajął Wojtek.

-Zmęczona?

-Chyba żartujesz. Za chwilę zobaczysz jak was rozłożę. Padniecie na parkiet jak muchy.

-Jasne.

-Dobra panowie – chrząknęłam – i pani dzielimy się na drużyny i zaczynamy mecz. Składy wybierają Wojtek i Weronika.

-Wybieraj panie mają pierwszeństwo – puścił mi oko.

-W takim razie Mario, Facundo, Karol, Wronka, Zati i Nico.

-Ok, no to zaczynamy.

Pierwsza w pole zagrywki powędrowałam ja. Podrzuciłam piłkę wysoko do góry i uderzyłam w nią z całej siły. Wojtek nie potrafił zamortyzować uderzenia i piłka poleciała w trybuny.

-Brawo Weronika nie wiedziałem, że tak świetnie grasz. - uśmiechnął się do mnie Nico.

-Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiecie.

Kilka kolejnych zagrywek wpadło w boisko lub nie zostało przyjętych przez Wojtka i jego kolegów.

Kiedy w polu zagrywki pojawił się Daniel piłka skierowana została w moją stronę. Nie wiem jak to się stało, ale nie przyjęłam tej zagrywki, a piłka uderzyła mnie w głowę. Po chwili obok mnie pojawił się Wojtek.

-Kochanie nic ci się nie stało? Weronika słyszysz mnie?

-Wojtek.

-Wszystko w porządku?

-Trochę boli mnie głowa, ale jest ok.

-Nigdy więcej mnie tak nie strasz.

-Postaram się – dałam mu buziaka.

-UUUUUU, no więc tak zachowują się przyjaciele.

-Chyba najwyższa pora powiedzieć wam, że od wczoraj jesteśmy razem.

-Nawet nie wiecie jak się cieszymy.

W tym momencie Facundo wyszedł z sali trzaskając drzwiami.

-A temu o co chodzi? - zapytał Andrzej.

-Nie wiem.

cz. 7

Kiedy zostałam sama w szatni usłyszałam głos mojego chłopaka:

-Weronika pośpiesz się!

-Oj Wojtuś się niecierpliwi.

-Bo zaraz tam wejdę i się policzymy.

-Nie ma takiej potrzeby – w tym momencie otworzyłam drzwi.

-Nareszcie. Ile można czekać?

-Wypomina mi to osoba, która potrafi godzinami siedzieć w łazience.

-Bez przesady. Gotowa, możemy już iść?

-Zostawię tylko torbę w samochodzie i możemy iść.

Po chwili kierowaliśmy się już w stronę restauracji, która znajdowała się tylko kilka kroków od hali. Gdy przekroczyliśmy próg znaleźliśmy miejsce najdalej oddalone od innych klientów, w końcu należy się nam trochę spokoju. Gdyby jakieś fanki zauważyły Wojtak na pewno nie dałyby mu spokoju.

-Dzień dobry, czy mogłabym przyjąć już zamówienie?

-Ja poproszę chili con carne, wodę niegazowaną, a na deser ciasto drożdżowe.

-Dla mnie to samo, ale zamiast ciasta drożdżowego tiramisu.

-Jak podobało ci się na treningu?

-Wiesz masz całkiem ładne koleżanki. Szczególnie ta Majka jest niczego sobie.

-Grabisz sobie.

-Przecież żartuję nie patrzyłem na żadne inne dziewczyny tylko na ciebie. Swoją drogą musisz jeszcze trochę potrenować zagrywkę zbyt często lądowała w siatce. Pójdziesz jutro ze mną na trening? Może uda mi się namówić Miguela żebyś mogła poćwiczyć z nami. Co ty na to?

-W sumie czemu nie, o ile mnie nie zabijecie.

-Powiem chłopakom żeby zwolnili rękę w ataku i na zagrywce nie martw się.

Kolacja minęła nam w bardzo przyjemnej atmosferze. Później postanowiliśmy przejść się jeszcze chwilkę po parku. Oczywiście nie udało nam się uciec przed fankami Wojtka i musiał rozdać kilka autografów, a nawet zapozować do kilku zdjęć.

-Może ja też sobie sobie z tobą zdjęcie.

-Jeśli tylko chcesz kochanie, mogę nawet dać ci autograf powiesisz sobie nad łóżkiem.

-Głupek. Nad łóżkiem to mogę sobie powiesić co najwyżej nasze wspólne zdjęcie.

-Mówiłem już, że cię kocham?

-Jakieś dziesięć razy, ale możesz powiedzieć jeszcze raz.

-Kocham cię.

-Ja ciebie też wariacie.

Rozdziały są krótkie bo nie mam za dużo czasu na pisanie, a teraz będę go miała jeszcze mniej bo wracam po feriach do szkoły, jednak mam nadzieję, że znajdę czas na pisanie i publikowanie tu moich wypocin. jezeli nie w tygodniu to może w weekendy. mam nadzieję, ze nie przestaniecie śledzić tego bloga bo gdyby nie wy na pewno nie miałabym chęci pisać :)

tak swoją drogą to genialne jest to zdjęcie :D

do następnego :)