cz. 8

Następnego dnia obudziły mnie usta Maćka. Składał delikatne pocałunki na mojej szyi.

-Kochanie obudź się.

-Jeszcze chwilka.

-Dobra śpij sobie, zjem sam to śniadanie.

-Śniadanie? - to słowo potrafi działać cuda. Momentalnie czułam się jakbym nie spała już od kilku ładnych godzin

–Jesteś kochany, nie myślałam, że będziesz mnie tak rozpieszczał. - kiedy otworzyłam oczy ujrzałam Wojtka z tacą pełną pysznego jedzenia.

-Czego się nie robi dla swojej ukochanej.

-Dziękuję.

-Zjedz sobie w spokoju, a ja pójdę wziąć prysznic. Za pół godziny wychodzimy nie zapomnij.

-Tylko zjem i zacznę się szykować.

Pół godziny później siedzieliśmy już w samochodzie Wojtka i podążaliśmy w stronę hali.

-Mówiłeś chłopakom, że jesteśmy razem?

-Nie było okazji.

-No to nieźle się zdziwią jak zobaczą nas razem.

-Może nie mówmy im tak od razu. Poudawajmy jeszcze trochę, że jesteśmy przyjaciółmi. Co ty na to?

-W sumie niezły pomysł. Ciekawe jakie będą mieli miny jak dowiedzą się prawdy.

-Na pewno będą zdziwieni w końcu cały czas przekonywaliśmy wszystkich, że jesteśmy tylko przyjaciółmi.

-Bo cały czas tak było, ale w sumie moja mama zawsze powtarzała: między kobietą i mężczyzną przyjaźń nie przetrwa zbyt długo w końcu i tak któreś zakocha się w tym drugim.

-I miała rację.

-Dobrze, że w naszym przypadku sprawdziło się to na nas obojgu. Już jesteśmy.

-To co, ty idź się przebież, a ja pójdę sobie usiąść na trybunach.

-O nie moja droga, tak łatwo ci nie pójdzie. Miałaś z nami zagrać.

-Wojtek chyba sobie żartujesz? Co na to Miguel.

-Nie ma nic przeciwko dzwoniłem do niego wczoraj.

-Widzę, że jesteś sprytniejszy niż myślałam, ale o jednym zapomniałeś. Nie wzięłam stroju.

-Nie martw się o tym też pomyślałem. Proszę.

-Nie wierzę przewidziałeś każdą odpowiedzialność.

-W końcu ktoś z nas dwojga musi myśleć.

-I że niby to ty jesteś tą osobą.

-Jasne, że tak. Masz jakieś wątpliwości?

-Pogadamy o tym w domu. Chodź się przebierać bo przeze mnie trener się na ciebie zdenerwuje.

-O mnie się nie martw. Zacznij się lepiej martwić o siebie. Tak cię wymęczymy, że po treningu nie będziesz wiedziała jak się nazywasz.

-Akurat

-Jeszcze się przekonasz.

Weszliśmy do szatni i szybko się przebraliśmy. Po chwili znajdowaliśmy się już na sali.

-O pan spóźnialski raczył się zjawić – zadrwił sobie z niego Karol

-Zamknij się i zajmij treningiem. Dzień dobry trenerze.

-Mam nadzieję, że masz jakiś dobry powód dla którego się spóźniłeś.

-To wszystko przez nią – wskazał na mnie palcem. Nie chciała przyjść, ale jakimś cudem udało mi się ją namówić.

-Masz szczęście, że to dlatego bo inaczej biegałbyś sobie 50 dodatkowych kółek.

-Dzień dobry panie trenerze.

-Dzień dobry Weronika. Bardzo się cieszę, że przyjęłaś propozycję z klubu to dla ciebie naprawdę duża szansa. Mam nadzieję, że będziesz świetnie grać.

-Też mam taką nadzieję.

-No dobrze nie przeciągajmy panowie. To jest Weronika będzie z nami dzisiaj grała.

-Ale my się znamy trenerze, w końcu to przyjaciółka Wojtka.

-A no tak zapomniałem. W takim razie zbierać te swoje szanowne tyłki z parkietu i zaczynamy rozgrzewkę. Na początek 40 kółek wokół sali. Ty możesz zrobić 20.

-To nie fair trenerze, dlaczego Weronika ma biegać tylko 20 kółek – odezwał się Kłos. Ja też chcę.

-Pogadamy jak zmienisz płeć. Raz, raz do roboty.

Po kilku minutach siedziałam już spokojnie na parkiecie i zaczęłam się rozciągać. Gdy kończyłam się rozciągać miejsce obok mnie zajął Wojtek.

-Zmęczona?

-Chyba żartujesz. Za chwilę zobaczysz jak was rozłożę. Padniecie na parkiet jak muchy.

-Jasne.

-Dobra panowie – chrząknęłam – i pani dzielimy się na drużyny i zaczynamy mecz. Składy wybierają Wojtek i Weronika.

-Wybieraj panie mają pierwszeństwo – puścił mi oko.

-W takim razie Mario, Facundo, Karol, Wronka, Zati i Nico.

-Ok, no to zaczynamy.

Pierwsza w pole zagrywki powędrowałam ja. Podrzuciłam piłkę wysoko do góry i uderzyłam w nią z całej siły. Wojtek nie potrafił zamortyzować uderzenia i piłka poleciała w trybuny.

-Brawo Weronika nie wiedziałem, że tak świetnie grasz. - uśmiechnął się do mnie Nico.

-Jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiecie.

Kilka kolejnych zagrywek wpadło w boisko lub nie zostało przyjętych przez Wojtka i jego kolegów.

Kiedy w polu zagrywki pojawił się Daniel piłka skierowana została w moją stronę. Nie wiem jak to się stało, ale nie przyjęłam tej zagrywki, a piłka uderzyła mnie w głowę. Po chwili obok mnie pojawił się Wojtek.

-Kochanie nic ci się nie stało? Weronika słyszysz mnie?

-Wojtek.

-Wszystko w porządku?

-Trochę boli mnie głowa, ale jest ok.

-Nigdy więcej mnie tak nie strasz.

-Postaram się – dałam mu buziaka.

-UUUUUU, no więc tak zachowują się przyjaciele.

-Chyba najwyższa pora powiedzieć wam, że od wczoraj jesteśmy razem.

-Nawet nie wiecie jak się cieszymy.

W tym momencie Facundo wyszedł z sali trzaskając drzwiami.

-A temu o co chodzi? - zapytał Andrzej.

-Nie wiem.