cz. 7

Kiedy zostałam sama w szatni usłyszałam głos mojego chłopaka:

-Weronika pośpiesz się!

-Oj Wojtuś się niecierpliwi.

-Bo zaraz tam wejdę i się policzymy.

-Nie ma takiej potrzeby – w tym momencie otworzyłam drzwi.

-Nareszcie. Ile można czekać?

-Wypomina mi to osoba, która potrafi godzinami siedzieć w łazience.

-Bez przesady. Gotowa, możemy już iść?

-Zostawię tylko torbę w samochodzie i możemy iść.

Po chwili kierowaliśmy się już w stronę restauracji, która znajdowała się tylko kilka kroków od hali. Gdy przekroczyliśmy próg znaleźliśmy miejsce najdalej oddalone od innych klientów, w końcu należy się nam trochę spokoju. Gdyby jakieś fanki zauważyły Wojtak na pewno nie dałyby mu spokoju.

-Dzień dobry, czy mogłabym przyjąć już zamówienie?

-Ja poproszę chili con carne, wodę niegazowaną, a na deser ciasto drożdżowe.

-Dla mnie to samo, ale zamiast ciasta drożdżowego tiramisu.

-Jak podobało ci się na treningu?

-Wiesz masz całkiem ładne koleżanki. Szczególnie ta Majka jest niczego sobie.

-Grabisz sobie.

-Przecież żartuję nie patrzyłem na żadne inne dziewczyny tylko na ciebie. Swoją drogą musisz jeszcze trochę potrenować zagrywkę zbyt często lądowała w siatce. Pójdziesz jutro ze mną na trening? Może uda mi się namówić Miguela żebyś mogła poćwiczyć z nami. Co ty na to?

-W sumie czemu nie, o ile mnie nie zabijecie.

-Powiem chłopakom żeby zwolnili rękę w ataku i na zagrywce nie martw się.

Kolacja minęła nam w bardzo przyjemnej atmosferze. Później postanowiliśmy przejść się jeszcze chwilkę po parku. Oczywiście nie udało nam się uciec przed fankami Wojtka i musiał rozdać kilka autografów, a nawet zapozować do kilku zdjęć.

-Może ja też sobie sobie z tobą zdjęcie.

-Jeśli tylko chcesz kochanie, mogę nawet dać ci autograf powiesisz sobie nad łóżkiem.

-Głupek. Nad łóżkiem to mogę sobie powiesić co najwyżej nasze wspólne zdjęcie.

-Mówiłem już, że cię kocham?

-Jakieś dziesięć razy, ale możesz powiedzieć jeszcze raz.

-Kocham cię.

-Ja ciebie też wariacie.

Rozdziały są krótkie bo nie mam za dużo czasu na pisanie, a teraz będę go miała jeszcze mniej bo wracam po feriach do szkoły, jednak mam nadzieję, że znajdę czas na pisanie i publikowanie tu moich wypocin. jezeli nie w tygodniu to może w weekendy. mam nadzieję, ze nie przestaniecie śledzić tego bloga bo gdyby nie wy na pewno nie miałabym chęci pisać :)

tak swoją drogą to genialne jest to zdjęcie :D

do następnego :)