cz. 6

-Co teraz będzie?

-Jak to co? Będziemy żyć długo i szczęśliwie.

-Wojtek to nie jest bajka w życiu nic nie jest piękne i kolorowe.

-Zobaczysz, że nasze życie będzie tak wyglądało – skradł mi kolejnego całusa. - czy ty przypadkiem nie masz za godzinę treningu?

-O cholera, zupełnie o tym zapomniałam.

-Masz szczęście, że ja zawsze o wszystkim pamiętam chodź. - pociągnął mnie za rękę do przedpokoju.

-Jesteś kochany – pocałowałam go.

-No to nie ma na co czekać, zakładaj buty, odwiozę cię.

-Dziękuję.

Po chwili siedzieliśmy już w samochodzie i jechaliśmy w stronę klubu.

-A może zostanę z tobą na treningu, potem pójdziemy na jakąś romantyczną kolację i uczcimy nasz związek?

-Świetny pomysł, ale nie wiem czy będę miała siłę po treningu.

-Spokojnie, na pewno dasz radę.

-Mówiłam ci już, że cię kocham.

-Dwa razy od naszego pocałunku.

-Będę mówić ci to codziennie jeśli tylko chcesz. - zaparkowaliśmy pod halą i trzymając się za ręce udaliśmy się w stronę szatni.

-Idź się przebrać, a ja usiądę sobie spokojnie na trybunach.

Kiedy przekroczyłam drzwi szatni usłyszałam gwizdy dziewczyn.

-O co wam chodzi dziewczyny?

-Nie udawaj Greka Weronika widziałam cię pod halą z Włodarczykiem, a podobno tylko się przyjaźnicie. - szturchnęła mnie Gośka

-Bo tak było.

-No tak, ja z każdym moim przyjacielem chodzę pod rękę i wysyłam czułe spojrzenia.

-Dopiero dzisiaj odważyłam się powiedzieć mu co czuję, a Wojtek od dawna coś już do mnie czuł.

-No to nieźle czyli przez pół roku bawiliście się w podchody, genialnie. Mam nadzieję, że się wam ułoży.

-Też mam taką nadzieję.

-Dobra dziewczyny ubierać się szybko bo trener się zdenerwuje.

Pięć minut później stałyśmy już przed naszym trenerem.

-Proszę bardzo zróbcie rozgrzewkę z piłkami, a potem krótki meczyk, a i jeszcze jedno mam nadzieję, że przyjmiecie Weronikę z otwartymi ramionami i nie będzie między wami żadnych sporów. W końcu najważniejsze jest jak najlepsze miejsce w lidze. Chyba nam wszystkim chodzi o to samo, prawda?

-Jasne trenerze.

Trening minął bardzo szybko ani się obejrzałam, a stałam z powrotem w szatni i szykowałam się na randkę z Wojtkiem. Byłam zestresowana jak szesnastolatka, która wybiera się na pierwszą w życiu randkę. W sumie jakby tak na to spojrzeć to Wojtek jest moim pierwszym poważnym chłopakiem więc jest w tym coś prawdziwego.