cz. 43

Postanowiłam, że nie będę dzwoniła do Wojtka i mówiła mu kiedy dokładnie wrócę do Polski. Zrobię mu niespodziankę i pojawię się na meczu z Resovią.

-Cześć Weronika.

-Cześć Facu.

-Gratuluję zdobycia mistrzostwa.

-Dzięki. Mam nadzieję, że wy też wygracie.

-Też mam taką nadzieję.

-Mam do ciebie prośbę?

-Proś o co tylko chcesz.

-Chcę wrócić do Polski za dwa dni.

-To świetnie.

-Nie przerywaj mi. Mogłabym przenocować u ciebie na jedną noc?

-A co z Wojtkiem?

-Chcę mu zrobić niespodziankę i pojawię się dopiero na meczu.

-Świetny pomysł. Na pewno się ucieszy. Od miesiąca słyszę z jego ust narzekania na temat tego jak ciężko żyje mu się bez ciebie.

-Na szczęście już wracam i nie będzie musiał się męczyć. Tylko proszę cię nic mu nie mów.

-Jasne, będę milczał jak grób.

-Dzięki.

-Nie ma za co. Do zobaczenia.

Siedziałam sobie spokojnie w pokoju i kończyłam pakowanie gdy do środka wparował Sole.

-Szykuj się wychodzimy do klubu opić sukces.

-Mogłeś chociaż zapukać. Co by było gdybym była naga?

-Miałbym śliczne widoki.

-Zboczeniec.

-A tak właściwie to co robisz?

-Pakuję się, pojutrze wracam do Polski.

-Już? Miałem nadzieję, że zostaniesz ze mną trochę dłużej.

-Stęskniłam się za Wojtkiem, Facundo i całą Skrą.

-W sumie nie dziwię ci się, słyszałem, że Bełchatów jest świetnym miejscem do grania.

-Możesz sam się o tym przekonać w przyszłym sezonie.

-Mam jeszcze roczny kontrakt w Trento, ale za rok, kto wie.

-Trzymam cię za słowo.

-Wychodzimy za dwadzieścia minut.

-Mogłeś uprzedzić mnie trochę wcześniej.

-Spokojnie wyrobisz się.

-Mam nadzieję.

Kolejna część oddana w wasze ręce. Dziękuję wam serdecznie za każde wyświetlenie z osobna i wszystkie razem :)