46

Rankiem następnego dnia w mieszkaniu Sebastiana panował istny bałagan. I to wcale nie przeze mnie jakby się mogło wydawać. Po prostu kochany Sebuś zaspał i latał jak poparzony po całym domu szukając różnych rzeczy, począwszy na spodniach, na kluczach skończywszy.

-Gotowy? Człowieku przecież ja się przez ciebie spóźnię na samolot.

-Spokojnie zdążymy, nie martw się.

-Powiedz mi jeszcze tylko gdzie są kluczyki od auta.

-Żartujesz sobie prawda?

-Nie.

-Jesteś cholernie nieodpowiedzialny. Zamawiam sobie taksówkę – wyciągnęłam telefon z torebki i wykręciłam numer.

-Zaczekaj, są – kiedy odwróciłam się zobaczyłam jak wyciąga zgubę zza łóżka.

-Serio? Szkoda, że ich do lodówki nie włożyłeś. Bierz walizki i wychodzimy.

-Tak jest proszę pani.

-To nie jest zabawne. Nie mam ochoty czekać na następny samolot kilku godzin.

-Jasne, już się nie śmieję.

Godzinę później na lotnisku

-Obiecaj mi, że będziesz dzwonił.

-Obiecuję.

-A i miej oko na Facundo na kadrze.

-Nie martw się to nie jest małe dziecko.

-Wiem o tym, ale podobno każdy facet na poziomie umysłowym zawsze pozostaje dzieckiem.

-A ja?

-Wyjątek potwierdzający regułę.

-A i jeszcze jedno, jak wrócę do Polski oczekuję na telefon w sprawie Alice. Mam nadzieję, że nie zdezerterujesz.

Pasażerowie lotu do Polski...

-To do zobaczenia mała.

-Mała to jest twoja pała Sole.

-Oj już się tak nie denerwuj. Dawaj przytulasa na koniec i spadaj bo zaraz ci samolot odleci i będziesz nadal skazana na moją łaskę i niełaskę.

-Pa.

-Dziękuję ci za te wszystkie chwile.

-To ja powinnam ci podziękować. To ty przemówiłeś mi do rozumu w sprawie Wojtka.

-Nie ma o czym mówić. Po prostu jestem starszy i mądrzejszy.

-Ty mądrzejszy? Koń by się uśmiał.

Kilka godzin później

Kiedy przeszłam przez odprawę na lotnisku zauważyłam Faundo i Elenę.

-Weronika, nawet nie wiesz jak tęskniłam.

-Głuptasie puść mnie jeżeli nie chcesz żebym się udusiła.

-Och, przepraszam.

-Jak mniemam to musi być Elena o której tak dużo mi opowiadałeś.

-W rzeczy samej. Weronika, moja przyjaciółka – Elena.

-Mam nadzieję, że mówił o mnie same dobre rzeczy.

-Jasne, nie masz się o co martwić.

-Gratuluję mistrzostwa.

-Dzięki, mam nadzieję, że jutro pójdziecie w nasze ślady.

-Też mam taką nadzieję, ale nie możemy lekceważyć Resovii to, że przegrali dwa pierwsze mecze nic nie oznacza.

-Dacie radę, wierzę w was.

-Dzwonił do mnie Wojtek. Pytał czy nie wiem kiedy wracasz do Polski.

-Mam nadzieję, że nic mu nie powiedziałeś.

-Spokojnie umiem trzymać język za zębami. Powiedziałem mu, że ostatnio z tobą nie rozmawiałem.

-No i prawidłowo.

-Dawaj te swoje bagaże. Zbieramy się do domu.

Dwie godziny później parkowaliśmy samochód pod jednym z osiedli na obrzeżach Bełchatowa.

-Gdzie my jesteśmy?

-A fakt, nic ci nie powiedziałem. Postanowiłem przedłużyć kontrakt ze Skrą i kupiłem mieszkanie.

-Na jak długo zostajesz w Polsce.

-Na razie na trzy sezony, ale nie wykluczone, że zostanę na dłużej.

-Nawet nie wiesz jak się cieszę.

-Chodź zaprowadzę cię do twojego pokoju. Będziesz mogła się odświeżyć po podróży, a ja z Facundo przygotuję coś do jedzenia.

-Dziękuję.

Wyjęłam z walizki pierwszą lepszą koszulkę i dresowe spodnie. Następnie udałam się do łazienki i wzięłam gorącą kąpiel. Kiedy zeszłam na dół w jadalni czekała już zapiekanka.

-Dziękuję wam, że pozwoliliście mi się u siebie zatrzymać.

-Nie ma za co. Jesteśmy ci to winni.

-Kiedy wyjeżdżacie do Argentyny?

-Dwa tygodnie po skończeniu sezonu. Później mamy jeszcze tydzień wolnego i zaczyna się liga światowa.

-Umówiłam się z Sebastianem, że odwiedzi mnie w Polsce jakbyś chciał też możesz wpaść.

-Pomyślę nad tym. A i mam do ciebie prośbę. Mogłabyś zająć się mieszkaniem podczas sezonu reprezentacyjnego?

-Oczywiście.

-Dziękuję.

-Zrozumiem, że jedziesz jutro z nami na mecz?

-Jasne, ale wolałabym nie jechać z tobą bo Wojtek może mnie zobaczyć.

-Nie ma problemu pojedziesz razem z Eleną.