cz. 26

-To co może jakiś obiadek?

-Może być.

-To na co masz ochotę?

-Zrób cokolwiek, na pewno będzie pyszne, ja muszę się rozpakować.

-Ok.

Po chwili ja skierowałam się do pokoju, który miałam zajmować na czas mieszkania we Włoszech, a Sebastian został w kuchni. Zamknęłam drzwi, postawiłam walizkę obok łóżka, a sama się na nim położyłam. Pomyślałam o Wojtku, o tym ile razem przeszliśmy. Dobrze wiem, że nadal mi na nim bardzo zależy po prostu nie mam siły z nim teraz rozmawiać. Z każdym spojrzeniem w jego stronę widzę jego i tą dziewczynę. Nie potrafię mu na razie wybaczyć, ale mam nadzieję, że z czasem uda nam się odbudować relację panującą kiedyś między nami.

-Obiad gotowy.

-Już idę.

-Miałaś się rozpakować, a ja widzę, że ty sobie tutaj leniuchujesz.

-No tak jakoś wyszło.

-To zrobimy tak. Najpierw zjemy obiad, a potem pomogę ci się rozpakować. Co ty na to?

-Dla mnie bomba.

-Pyszne, nie wiedziałam, że tak dobrze gotujesz.

-Bo tak naprawdę nic o mnie nie wiesz, ale spokojnie z biegiem czasu poznamy się bardzo dobrze.

-Zawieziesz mnie dzisiaj na halę, a potem oprowadzisz po mieście?

-Z miłą chęcią, ale najpierw rozpakowywanie. Chodź – wziął mnie za rękę – to od czego zaczynamy?

-Ja rozpakuję ubrania, a ty zajmij się innymi rzeczami.

-Ok.

-Kto to? - Sebastian wyjął ramkę ze zdjęciem Wojtka.

-Mój chłopak, właściwie były chłopak. Rozstaliśmy się krótko przed moim wyjazdem.

-Dlaczego się rozstaliście?

-Zdradził mnie.

-Ale nadal go kochasz. Prawda?

-Tak, nie potrafię o nim zapomnieć. Nadal jest dla mnie bardzo ważny.

-Widać to było po twojej reakcji.

-To co zbieramy się?

-Daj mi tylko chwilkę na przebranie i możemy jechać.

Liczę na wasze komentarz, to naprawdę motywuje do pisania :)
Zdradzę tylko, że już niedługo będzie się działo i niekoniecznie będzie miło.